Kiedyś uważane za egzotyczne, teraz te odmiany leśnych kaktusów zagościły na naszych parapetach. Zewnętrznie bardzo różnią się od swoich kłujących krewnych, ale nawet przewyższają je pięknem kwitnienia! Ponadto, będąc sukulentami, phyllocactus są absolutnie mało wymagające w stosunku do warunków przetrzymywania.
Miejscem narodzin epifyllum są gęste tropiki Ameryki Południowej od Meksyku po Paragwaj, gdzie te „skromne” chowają się w cieniu drzew obok storczyków i bromelii, rosną w szczelinach kamieni. Będąc epifitami, wykorzystują pnie drzew jako podporę, wyrastając z wielu korzeni powietrznych, które pochłaniają wilgoć z powietrza.
Ten kaktus stał się bardzo popularny w Ameryce, gdzie hodowcy są poważnie zainteresowani hodowlą form hybrydowych z kwiatami o różnych kolorach, w tej chwili rodzina liczy około 10 000 gatunków. W USA istnieje nawet społeczeństwo miłośników epifyllum, istnieje wiele gospodarstw specjalizujących się w uprawie dziwacznych kaktusów. Z atmosfery wilgotnych tropików epifyllum po raz pierwszy przybyło do Anglii w XVIII wieku, a następnie rozprzestrzeniło się na inne kraje europejskie. Teraz mogą go podziwiać hodowcy kwiatów na całym świecie!
Ta dziwaczna roślina może być uprawiana jako roślina ampułkowa, ma długie, paskowate, opadające łodygi, równe lub faliste wzdłuż krawędzi, które w miarę wzrostu tworzą bujny krzew. Ale najważniejsze, co wyróżnia filokaktusa, to ogromne kwiaty o średnicy od 5 do 23 cm, które kwitną na końcach łodyg. Pojawiają się od kwietnia do sierpnia, głównie w nocy, ale czasami w ciągu dnia.
Prawie wszystkie odmiany mają delikatny aromat i różnią się stopniem podwojenia oraz barwą. Najpopularniejszym kolorem jest czerwony, ale teraz dla kolekcjonerów dostępne są różowe, białe, żółte, pomarańczowe, liliowe, fioletowe odmiany epifyllum, których zdjęcia przedstawiono poniżej. Cykl życia kwiatów trwa od 3 do 7 dni, po czym zamieniają się w duże czerwonawe owoce, które, nawiasem mówiąc, można jeść! Miąższ dojrzałych owoców ma przyjemny ananasowo-truskawkowy smak.
Wśród licznych gatunków można wyróżnić kilka. Przede wszystkim jest to epifyllum Ackermanna (Epiphyllum ackermannii), które charakteryzuje się klasycznym czerwonym odcieniem kwiatów, długimi i wąskimi, płaskimi lub trójściennymi łodygami. Różnią się długością od 70 cm do półtora metra.
Epiphyllum ząbkowane (Epiphyllum crenatum). Jej płaskie, łukowate łodygi mają pofalowany brzeg, zwykle rozgałęziony, i osiągają szerokość 10 cm. Cechą charakterystyczną tego gatunku są „obronne” kolce u podstawy łodyg.
Hooker’s Epiphyllum (Epiphyllum hookeri) ma opadające rozgałęzienia, gęste i płaskie łodygi, z falistym brzegiem i wyraźną centralną żyłą. Kwiaty są białe, z cienkimi płatkami i „puszystym” rdzeniem. Jest to stosunkowo mały gatunek, łodygi mogą dorastać do 70 cm
Epiphyllum oxypetalum (Epiphyllum oxypetalum) wyróżnia się gładkimi falistymi i płaskimi łodygami, które mają około 10 cm szerokości i do 2 metrów długości.Jest to prawdopodobnie największy gatunek, którego kwiaty również różnią się wielkością, osiągając średnicę 20 centymetrów. Duże i pachnące, kwitną nocą, po przekształceniu się w jadalne owoce.
Epiphyllum phyllanthus (Epiphyllum phyllanthus) gatunek o gęstych płaskich i rozgałęzionych łodygach, dochodzących do metra długości. Kwiaty tego gatunku są zwykle różowe i osiągają średnicę 18 cm. Na podstawie tej odmiany wyhodowano odmiany o „kręconych” łodygach, które opadają i rozgałęziają się, tworząc wspaniałą „fryzurę”.
Epiphyllum laui (Epiphyllum laui) ma małe łukowate łodygi, zdrewniałe u podstawy, dorasta do 50 cm długości i do 5-7 cm szerokości Kwiaty tego gatunku są często czerwone, ale czasami są białe- żółty.
Epiphyllum anguliger (Epiphyllum anguliger) to niezwykły gatunek o oryginalnych rzeźbionych liściach dorastających do metra długości. Kwiaty tego gatunku są duże, białe o przyjemnym aromacie, o średnicy około 15 cm.
Nazwa rodzaju jest tłumaczona z języka greckiego jako „epi” — „on” i „phyllon” — „liść”, a druga, nieco mniej popularna nazwa brzmi jak „phyllocactus”, dosłownie „kaktus z liśćmi”. W rzeczywistości ten przedstawiciel, choć należy do rodziny kaktusów, w niewielkim stopniu przypomina znane nam gatunki pustynne. On nawet nie ma kolców! W tym celu wśród leśnych kaktusów jest wiele spokrewnionych z nim: hylocereus, lepismium i oczywiście Schlumberger.
Instrukcja konserwacji
Aby nowo nabyty kaktus szybko się przystosował, należy wziąć pod uwagę kilka ważnych warunków. Witryna flowery-blog.ru szczegółowo o tym opowie.
Temperatura i oświetlenie
W przeciwieństwie do kaktusów pustynnych rośliny z lasów tropikalnych nie tolerują bezpośredniego światła słonecznego i potrzebują cienia. Ale w warunkach słabego oświetlenia gałęzie stają się wąskie, tracą efekt dekoracyjny, bledną, kwitnienie nie występuje. W jasnym świetle słonecznym delikatne gałęzie mogą się poparzyć, więc nawet rozproszone światło jest najlepszą opcją dla filokaktusa. Obecność światła jest szczególnie ważna podczas tworzenia pąków i kwitnienia. W tym okresie nie można zmienić położenia rośliny względem słońca!
Epifyllums nie tolerują silnych zmian temperatury, aw warunkach poniżej 10 stopni mogą zachorować. W sezonie letnim rośliny te przechodzą na przeszkloną loggię. Optymalna temperatura w okresie aktywności wynosi 22-25 stopni. Zimą lepiej odpoczywać w chłodnym pomieszczeniu o temperaturze 12-16 stopni.
Okres ciszy!
Phyllocactus aktywnie wegetuje od lutego do września, po czym przechodzi w „hibernację” do następnego cyklu rocznego. Pełen zimowy odpoczynek gwarantuje obfite i długie kwitnienie! Od listopada epifyllum umieszczamy w zacienionym i chłodnym miejscu, pielęgnacja w tym okresie polega na okresowym podlewaniu. Nie czekaj, aż bryła całkowicie wyschnie, regularnie i małymi porcjami podlewaj glebę. Należy pamiętać, że im niższa temperatura, tym mniej światła potrzebuje roślina. W takich warunkach wzrost spowalnia, a górny opatrunek nie jest wymagany. Przy ciepłej zimowej zawartości kaktus nadal rośnie, dlatego ważne jest, aby zapewnić mu dobre oświetlenie, aby łodygi nie rozciągały się podczas wzrostu. Oświetlenie dla roślin.
Podlewanie i nawilżanie
Chociaż Epiphyllum jest kaktusem z liśćmi, nadal preferuje umiarkowane podlewanie. Jak każdy sukulent nie toleruje nadmiaru wilgoci, systematyczne przelewanie może prowadzić do gnicia korzeni. Jednak długotrwałe suszenie jest również niebezpieczne: korzenie przestają działać i obumierają.Podlewanie w dużej mierze zależy od pory roku: wiosną i latem trzeba „podlewać” roślinę po wyschnięciu wierzchniej warstwy gleby, zimą podlewanie ogranicza się, podlewając w razie potrzeby, aby gleba nie wysychała. 8 zasad podlewania!
Nawozy i suplementy
Epicactus dobrze reaguje na nawożenie pogłówne w okresie wegetacji. Należy jednak pamiętać, że w procesie tworzenia pąków i kwitnienia (luty-lipiec) lepiej jest zminimalizować składnik azotowy. W tym okresie ważne jest wspomaganie kwitnienia za pomocą fosforu i potasu. Przeciwnie, od sierpnia do października można skupić się na nawozach azotowych, aby stymulować wzrost pędów. Do nawożenia kaktusów liściastych odpowiedni jest również złożony górny opatrunek dla kaktusów. Mikroelementy dla roślin.
Przydatne jest zastępowanie suplementów mineralnych materią organiczną, która jest bogata w gleby lasów tropikalnych, z których pochodzą epifyllum. Organika dla roślin. W przeciwieństwie do innych członków rodziny filokaktus jest bardziej podatny na pogłówny opatrunek, ale od listopada do lutego nie jest już nawożony. Ten czas dla rośliny jest uważany za okres uśpienia.
Reprodukcja i transplantacja
Nasiona Phyllocactus są rozmnażane głównie w celu uzyskania nowych odmian poprzez krzyżowanie różnych gatunków. Sadzonki są uważane za najbardziej skuteczne, pozwalają zachować cechy gatunkowe rośliny matecznej. Podział sadzonek przeprowadza się wczesną wiosną lub po kwitnieniu jesienią. Metody rozmnażania roślin.
W celu ukorzenienia sadzonki nacina się w najszerszej części łodygi, wykonując cięcie w kształcie klina. Następnie konieczne jest dokładne wysuszenie łodygi, a dopiero potem posadzenie jej w wilgotnym, lekkim, piaszczystym podłożu. Cięcie jest zanurzone w ziemi, aż będzie stabilne, nie pogłębiając się zbytnio. Pojemnik z rączką umieszcza się w półcieniu i pozostawia do pojawienia się oznak wzrostu, zwilżania powierzchni gleby z rozpylacza. Zwykle korzenie pojawiają się po 3-4 tygodniach. Aby przyspieszyć tworzenie się korzeni, cięcie można sproszkować Kornevinem.
Uwaga
Powierzchnię gleby w pojemniku można tylko spryskać i lepiej podlewać ją przez patelnię (w tym celu w pojemniku muszą znajdować się otwory drenażowe). Podlewanie dolne stymuluje szybki wzrost korzeni, które będą dążyć do poszukiwania wilgoci. Nie należy czekać na kwitnienie w pierwszym roku, u młodych osobników pąki pojawiają się w drugim lub trzecim roku życia.
Gdy pojawią się korzenie powietrzne, można spróbować rozmnażać roślinę poprzez nakładanie warstw, zanurzając korzenie powietrzne w ziemi. Kiedy następuje ukorzenienie, łodyga jest oddzielana od rośliny matecznej.
Do sadzenia filokaktusa stosuje się mieszankę pożywnej ziemi torfowej, kompostu próchnicznego z dodatkiem piasku (2:1:1). Ten kaktus ma delikatne korzenie, więc gleba musi być oddychająca. Lekkie gleby ogrodowe są odpowiednie jako podstawa, ale gleby gliniaste należy bardziej rozcieńczyć torfem i proszkiem do pieczenia. Jako proszek do pieczenia możesz użyć wermikulitu i perlitu, kory drzewa i mchu torfowca. Jak zrobić mieszankę gleby. Kupując doniczkę, zdecyduj się na niezbyt głębokie, najlepiej ceramiczne opcje. Jak wybrać doniczkę?
Narastające problemy?
Epiphyllum rzadko choruje i jest atakowany przez szkodniki, tylko przy niewłaściwej pielęgnacji. Jakie problemy są typowe dla phyllocactus uprawianych w domu?
Jeśli liście nabłonka żółkną…
Liść kaktusa negatywnie reaguje na nadmiar wilgoci. Jeśli liść jest miękki w miejscu żółknięcia, przelanie jest oczywiste. Przy systematycznym przelewaniu liście stają się letargiczne i żółkną u podstawy. Jeśli korzenie są zgniłe, trudno będzie zrehabilitować roślinę. W skrajnych przypadkach łatwiej jest ukorzenić łodygę, a następnie obserwować reżim nawadniania. Podlewamy filokaktusa po przeschnięciu wierzchniej warstwy ziemi, dla pewności sprawdźmy glebę drewnianym szpikulcem, jeśli na dnie doniczki jest wilgotno, podlewanie należy odłożyć.
Żółknięcie liści może być również spowodowane niedoborem składników odżywczych. W takim przypadku tracą pigment, stają się matowe, łamliwe. W okresie od marca do września ważne jest pełne krycie i regularne opatrunki wierzchnie (patrz zasady pielęgnacji). W okresie aktywności kaktus wymaga większej uwagi, za co odwdzięczy się spektakularnym kwitnieniem i szybkim wzrostem.
Jeśli na liściach epifyllum są plamy…
Liczne brązowe i żółte plamy mogą być objawami choroby grzybiczej lub zakaźnej. Choroby kwiatów w pomieszczeniach: diagnoza. Aby zapewnić niezawodność, warto pobrać sadzonkę ze zdrowego liścia i ukorzenić ją, a następnie przystąpić do leczenia. Ważne jest, aby na czas podjąć kompleksowe działania w celu leczenia korzeni i części nadziemnych. W niektórych przypadkach konieczna jest wymiana gleby na nową. Choroby pojawiają się w wyniku obniżenia odporności, niewłaściwej pielęgnacji, nadmiernego podlewania, przechowywania w chłodnych warunkach, braku równowagi składników odżywczych w glebie. Osłabiona roślina staje się dostępna dla szkodników, dlatego najlepszą profilaktyką jest odpowiednio dobrana pielęgnacja kwiatu epifyllum. Szkodniki kwiatów w pomieszczeniach: diagnostyka.
Plamy mogą być również reakcją na hipotermię lub odwrotnie, ekspozycję na światło słoneczne. Ani jeden, ani drugi kaktus w kształcie liścia nie lubi. Dla nich ważna jest stabilność w pielęgnacji, dotyczy to temperatury, podlewania i oświetlenia.
Ten liściasty kaktus zachwyca kwiatami. Teraz możesz wyhodować epifyllum na swoim parapecie.
